A SchubertIADE WITH ARPEGGIONE (DIGI)

Guido Balestracci (viola da gamba), Caroline Pelon (soprano) & Ensemble L’Amoroso

Schubert:
 Sonatine D. 384
 An die Laute D. 905
 Ständchen D. 657
 Pause D. 795
 Liebesbotschaft D. 957
 An die Nachtigall D. 497

Viardot:
 Valse Le Printemps

"Het blijft een vreemde eend in de bijt, die sonate voor arpeggione van Franz Schubert. Dit stuk uit 1824 is het enige substantiële werk dat overgeleverd is voor deze merkwaardige kruising tussen een gitaar en een cello. Het lijkt erop dat Schubert de sonate vooral schreef als een geste naar Vincenz Schuster, die in 1821 de eerste arpeggione bouwde. Het instrument kreeg nimmer echt voet aan de grond, maar het is voorstelbaar dat het een rol speelde in een aantal Schubertiades, de muziekavonden rond Schubert die vele muzikale vrienden trokken en die doorgaans een feest vol nieuw kamermuzikaal Schubertrepertoire waren. L’Amoroso, het ensemble van Guido Balestracci, heeft nu de arpeggionesonate en ook de Sonatine D 384 in een bewerking voor arpeggione en gitaar centraal gesteld in een heerlijke Schubertiade. Naast de arpeggione spelen ook de gitaar, de aartsluit, de fortepiano en de stem van Caroline Pelon een voorname rol in liederen als Ständchen en An die Laute die de Sonate en de Sonatine omlijsten. Erg leuk is ook de uitsmijter: de eerste van de Duitse dansen D 783 in een bewerking voor sopraan en piano van Liszts leerling Pauline Viardot-García. Een heerlijk ongecompliceerde Schubertplaat."
Klassieke Zaken Magazine 1-2020